Ooievaar met personeel

Dinsdag 14 juni (2)

Vogels hebben er een handje van zich goed aan de omstandigheden aan te passen. Zo is een merel in het bos een schuwe vogel, maar als ik thuis in de tuin ontbijt, marcheert het merelechtpaar tot bij mijn tenen en doet nog net geen stoffen servet om in afwachting van het dagelijkse stukje appel.

Vandaag zag ik onderweg een ooievaar met personeel. Deftig stappend liep hij achter een tractor aan die hooi aan 't keren was. Trefzeker prikte hij de muizen en andere beestjes die wegvluchtten aan de vork... eh... snavel. Heel effectief zo.

Bij Scharnebeck viel wat anders te bewonderen. Daar kruist de route het Elbe -Seitenkanal. Om Hamburg met het achterland te verbinden, is hier in 1968 begonnen met het bouwen van  'das Schiffhebewerk Lüneburg'. In 1975 werd het in gebruik genomen. Hier worden binnenvaartschepen met een maximale lengte van 100 m, de nieuwe Europese norm, in drie minuten 38 m hoger of lager gebracht.

Het is een bizar gezicht om de twee enorme bakken te zien die de schepen soepeltjes naar boven en beneden bewegen. Het is de grootste scheepslift van Europa. Ernaast ligt een informatiecentrum waar je mooie, bewegende modellen kunt zien en filmpjes met uitleg. Leuk!

Na het dorpje Dalldorf volgt de route de Stecknitz. Het riviertje is grotendeels gekanaliseerd en diende vroeger als de zoutstraat van Lüneburg. Hierlangs gingen de Ewers afgeladen met zout richting Lübeck en Hamburg waar het zout overgeladen werd op de zeewaardige kogges van de Hanzekooplieden.

Nu zijn ze bezig hier een natuurreservaat in te richten. Links ligt tegen de helling  een beukenwoud en rechts ligt een landbouwgebied dat steeds natter wordt gemaakt waardoor de soortenrijkdom sterk toeneemt. De nachtegaal neemt met voorzichtige trillers alvast een voorschotje op z'n nieuwe woongebied.

Vlak voor Ratzeburg staat een aanral wisenten vredig te grazen in het bos. Gek is dat, alsof je door Yellowstone fietst.

Ratzeburg is een oud stadje gebouwd op een eiland in de Ratzeburger See. Ze hebben kosten noch moeite gespaard om de authentieke kinderkopjes voor het nageslacht te bewaren en ik ervaar een diep gevoel van dankbaarheid dat ik geen kunstgebit heb.

De Jeugdherberg is een van de mooiste die ik ooit heb gezien. Hij ligt pal aan het meer en vanuit mijn kamer kijk ik zo op het water en de boten van de naastgelegen roeiclub. Axel en Elvi, twee fervente fietsers uit Frankfurt die ik al ken uit Lüneburg, tref ik ook hier weer. En toen was er wijn, goede gesprekken en werd het héél erg laat. Ja, ja, het fietsersleven is geen makkie!