De vier stadsmuzikanten van Bremen

Dinsdag 6 juni; Bremen bezocht

Wie Bremen zegt, zegt de vier stadsmuzikanten. Dat begrip kende ik, maar het verhaal niet. Misschien jullie ook niet, daarom heb ik het hieronder geplaatst (met dank aan Wiki).

Wat mij zo treft aan dit gegeven vind je onderaan. Maar nu eerst het verhaal, een sprookje van Grimm.

DE VIER STADSMUZIKANTEN VAN BREMEN

Een ezel ontsnapt aan zijn baas, die hij al  jaren trouw heeft gediend, als hij hoort dat hij wegens zijn ouderdom zal worden gedood en hij besluit stadsmuzikant in Bremen te worden. Tijdens zijn vlucht sluit een hond, die te oud is om aan de jacht deel te nemen, zich bij hem aan. Zijn baas wilde hem doodslaan en daarom is hij gevlucht. De ezel zal de luit bespelen en de hond zal op de pauken slaan.

Later ontmoeten ze een kat met een gezicht als een oorwurm; de tanden van de kat worden stomp en ze zit liever achter de haard dan op muizen te jagen. De vrouw des huizes wilde de kat daarom verzuipen. Ook de kat gaat mee richting Bremen. De drie vluchtelingen ontmoeten een haan die zit te kraaien, het geluid gaat door merg en been. De haan voorspelt mooi weer omdat het de dag van Onze Lieve Vrouw is, maar de vrouw des huizes wil de haan in de soep doen omdat er op zondag gasten komen.

Ook de haan wordt uitgenodigd mee te gaan naar Bremen en samen mooie muziek te maken. 's Avonds komen ze in een bos en de ezel en de hond gaan onder een grote boom liggen. De kat en de haan zoeken een plek in de takken, de haan vliegt naar boven en kijkt naar de vier windstreken. Hij ziet een lichtje en roept zijn makkers, ze gaan naar die plaats en komen bij een felverlicht rovershuis.

De ezel kijkt naar binnen en ziet een gedekte tafel, hij gaat met zijn voorpoten op de vensterbank staan. De hond springt  op zijn rug en op hem klimt de kat, de haan vliegt naar boven en gaat op haar kop zitten. Dan gaan ze allemaal muziek maken en springen door het raam, waarop de rovers wegvluchten.

De rovers dachten dat er een  spook binnenkwam. Onze vier doen zich te goed aan het eten en doen het licht uit, waarna de ezel op de mesthoop gaat liggen. De hond gaat achter de deur liggen en de kat bij de warme as van de haard, de haan gaat op de hanenbalk zitten.

De roverhoofdman ziet dat het licht uit is gegaan en een verspieder van de rovers gaat terug naar het huis. De verspieder hoort geen geluid en gaat naar de keuken, hij houdt een zwavelstokje bij de ogen van de kat omdat hij denkt dat dit gloeiende kooltjes zijn. De kat springt op en spuugt en krabt, waarna de hond de verspieder in zijn been bijt. De ezel trapt hem nog met zijn achterpoten tegen zijn achterste en de haan kraait vanaf de balk.

De verspieder waarschuwt de hoofdman dat er een heks in het huis zit, bij de deur zit een man met een mes en op het erf is een zwart monster met een houten knuppel. Op het dak zit de rechter die roept om de schurk. De rovers durven van schrik het huis niet meer in. De vier muzikanten blijven in het huis wonen en verlaten het alleen om in Bremen muziek te maken waarmee ze de kost verdienen. Zo leven ze nog lang en gelukkig.

#################

Wat ik zo treffend vind aan dit sprookje, is dat vier verschoppelingen, die allemaal verstoten zijn omdat ze te oud zijn om 'nuttig' te zijn, samen een vorm vinden om het leven aan te kunnen. Voer om over na te denken!

Voor de liefhebbers: dit verhaal is ook  uitgegeven in een prentenboek met tekeningen van Janosch, een absoluut prachtige uitgave.

Tenslotte nog het antwoord op de prangende vraag waarom onze muzikanten nou juist naar Bremen trokken. Zij die niet in Bremen wonen, zijn van mening dat dit is omdat de inwoners van Bremen absoluut geen smaak  hebben wat muziek betreft. De inwoners van Bremen laten zich erop voorstaan dat de vier muzikanten natúúrlijk naar hun stad kwamen omdat Bremen zo tolerant is. Wie het weet mag het zeggen.

Op de markt in Bremen staat een prachtig koperen beeld van de vier stadsmuzikanten, traditioneel bovenop elkaar afgebeeld. De voorpoten van de ezel zien er blinkend uit alsof ze pas gepoetst zijn. Het volksgeloof wil, dat als je de poten van de ezel vasthoudt, je geluk zult krijgen. Dan moet je wel beide poten tegelijk vasthouden, anders -zo zeggen de Bremers - 'geeft de ene ezel de andere de hand' en dat is niet bedoeld als  compliment...