De osm-bubbel

juni 2017; Zaterdag 10 juni 2017; Stade  (jeugdherberg) -> Grünendeich -> Horneburg -> Buxtehude -> Buchholz -> Jesteburg (camping) (76 km; 738 km totaal; droog en zonnig, zo'n 25 gr)

In de goot groeien kleine denneboompjes en de omgeving van de stacaravan ligt bezaaid met een verbijsterende hoeveelheid troep en vuilnis. Ik kan me zonder moeite voorstellen dat hier straks, als het donker is, de ratten gezellig komen kijken of er iets van hun gading bij is. Het is - ruim geschat - minder dan vijftien meter van de plek waar mijn tentje staat.

'Over een week is dit allemaal opgeruimd, we werken er al twee jaar aan om deze mevrouw hier weg te krijgen,' legt de beheerster uit. De meeste campings in Duitsland zijn, in tegenstelling tot die in Nederland, stacampings met vaste bewoners die in het seizoen ieder weekend aanwezig zijn of er zelfs permanent wonen.

Ik woon vandaag ingeklemd tussen mevrouw Tokkie en een oud echtpaar dat zo te zien dol is op tuinkabouters. Veel ruimte is er niet, de afstand tussen de stacaravans bedraagt een paar meter. De muziek van de buren is onontkoombaar.

Ieder mens streeft naar het eigen paradijs. Alle mini-koninkrijkjes hier zijn afgebakend met bouwmarktschuttinkjes of coniferen die de illusie van een eigen ruimte helpen creëren. De meeste caravans zijn onherkenbaar. Er is een doek overheen gespannen om de kunststoffen huisjes in de warme zomermaanden iets minder benauwd te laten zijn. Eromheen en ertegenaan zijn fantasierijke schuurtjes, afdakjes en terasjes gebouwd. Soms ziet dat er mooi uit, maar zo te zien heeft lang niet iedereen met goed gevolg de ambachtsschool doorlopen.

Bloemen en planten maken het af. Veel kunstbloemen moeten de strijd met de hitte in de zomer vergemakkelijken en hier en daar zijn verse plantjes in de grond gezet, de meeste met het label uit de winkel er nog aan.

En dan de levende have. Nou ja, levend... de meeste beesten die je ziet zijn van plastic. Mijn buurtjes genieten van een grote bronskleurige plastic adelaar bovenop 't schuurtje, talloze plastic vogeltjes in het tuintje en een al even plastic poes die z'n best doet de vogeltjes te verschalken. Alleen de honden, die zijn echt. Het zijn - ongeacht de plaatjes van de doberman pincher op het hekje ('ik bijt voor mijn baas') - doorgaans kleine keffertjes die geen passant onopgemerkt laten passeren.

De bewoners van het dorp, want zo voelt het, zijn een slag apart. Veel oudere  stellen en mannen van middelbare leeftijd die hier soms permanent wonen. 'We hebben hier veel gescheiden mannen,' vertelt oma die achter de bar staat. 'Een huis kunnen ze niet betalen dus wonen ze hier.' Bijna alle mannen hebben een buikje en zjjn uitbundig voorzien van tattoo's.

Rond etenstijd verandert de camping in een indianendorp: overal kringelt de rook van de barbecues en ruikt het naar worst en bier. Links en rechts zoeken vrienden elkaar op met campingstoeltjes en een fles schnaps onder de arm. Gert komt voorbij met een fles Jägermeister en een tweeliterpak jus d'orange. 'Dit is de groente bij het eten,' grapt hij, wijzend op de jus d'orange.

Halfversleten vlaggen wapperen in de wind. Het Duitse dundoek voert de boventoon, maar ook vlaggen van sportclubs zjjn rijk vertegenwoordigd. Sport is sowieso in. Er hangt zelfs een  nestkastje met daarop 'HSV' (de Hamburger voetbalclub).

Ik ben de enige klant in het restaurantje. 'Gister hadden we een gezellige avond en toen was bijna iedereen er,' vertelt oma, maar twee keer uit eten in een weekende kunnen de mensen zich niet permitteren.' Voor mij bakt ze een lekkere biefstuk met frietjes. Na het eten vraag ik of ze zelf ook op vakantie gaat. 'Dat komt er niet van, maar ik zou zo graag 's zien waar de familie van mijn moeder vandaan komt.' Die kwam uit de DDR. Hemelsbreed nog geen 250 kilometer, maar ze is er nog nooit geweest.

Al pratend met de mensen op de camping hier, dringt het eens te meer tot me door hoe vaak we als mensen dag in dag uit in hetzelfde kleine kringetje verkeren met hetzelfde soort mensen als we zelf zijn. Daar is een term voor, de osm's (ons soort mensen). Dat maakt het leven veilig, voorspelbaar en comfortabel. Maar je mist ook een boel, als je steeds in die osm-bubbel blijft zitten.

De merel (een echte!) neemt het dapper op tegen de muziek uit een van de caravans en zingt speciaal voor mij een slaapliedje. Vlak voor ik wegdoezel, vraag ik me af hoeveel moeite zo'n rat nou zou hebben om door zo'n superdun kunststof tentdoekje heen te knagen...