Vreemde kostgangers

Dinsdag 13 juni 2017 - Lüneburg -> Lauenburg -> Büchen -> Grambek -> Ratzeburg  (90 km/ 888 km) (zwaar bewolkt; af en toe motregen, eind v.d. dag zonnig)

Voor me stapte opeens een man met een fiets aan de hand het bospad op. Geen idee waar hij zo snel vandaan kwam. Hij zette z'n fiets dwars op het smalle pad en ging er wijdbeens achter staan. Veel keus had ik niet, dus ik stapte af. Ik was al bijna twee uur niemand tegengekomen en op zo'n manier tot stoppen gedwongen worden is niet fijn, zeker als je weet dat er niemand in de buurt is. Ik zei hem gedag en vroeg wat hij wilde. Instinctief wist ik dat 't iemand was die aandacht wilde, verder niks, maar ja, garantie nul.

Hij vertelde me omstandig dat dit de weg naar Mölln was. Nou wist ik dat al, ik kwam er tenslotte net vandaan. Vervolgens droeg hij me op deze verlossende boodschap te gaan vertellen aan een groep fietsers die verderop zou staan, want die waren de weg kwijt volgens hem. Ik vertelde hem dat ik dat uiteraard graag zou doen, maar nu wel verder reed en voegde de daad bij het woord. Ergens had ik het gevoel dat zijn monoloog nog lang niet ten einde was, maar dat was me worst. Een eindje verderop stond inderdaad een groep fietsers op een viersprong te beraadslagen. Ik vertelde hen dat ik een boodschap voor hen had en oogstte daarmee verbaasde blikken.

Zomaar een voorbeeld van een -onschuldige - en toch ook gekke ontmoeting. Veel vrouwen zijn bang om alleen te fietsen want 'je weet maar nooit'.  En ja, het is waar, ons Heer heeft vreemde kostgangers en sommigen daarvan kun je zomaar tegenkomen onderweg. Meestal is er niks aan de hand en volstaat een flinke dosis humor, maar soms moet je je tanden laten zien en stevig van je afbijten. Wat je volgens mij vooral niet moet doen, is thuis blijven uit angst. Daarmee geef je je vrijheid op en dat kan nooit de bedoeling zijn.